Спомняш ли си?
Спомняш ли си как тичаше безгрижно из улиците и въобще не мислеше за опасностите, които дебнат зад всеки ъгъл? Спомняш ли си, че се чувстваше безстрашен, силен, велик...
Те бяха всичко за теб - тичане, скачане, та дори и детския бой, хаха... криене, гонене... спомняш ли си как намираше нови приятели в игрите? Деца като теб - безстрашни, силни, велики...
Спомняш ли си сълзите си? Сълзи пропилени за ожулено коляно, одрана ръка, шамар на родител заради счупената ваза или поредната беля... Спомняш ли си колко бързо ти минаваше всичко, колко бързо забравяше за това...
Въобще спомняш ли си, колко невинно, колко лесно изглеждаше всичко, само защото си дете, което е непокварено от сивия живот, който безмилостно мачка и хвърля от своята помия...
Искам пак да усещам нещата по този начин, както в детството си. Искам мечтите ми пак да са същите или не - по-скоро искам от части да гледам света пак така - през детските си очи...
А ти искаш ли?